Normy i certyfikaty odzieży roboczej i ochronnej

Jaka jest różnica między odzieżą roboczą a ochronną?

Rozporządzenie (UE) nr 2016/425 z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie środków ochrony indywidualnej

Wymagania zasadnicze dla środków ochrony indywidualnej określa dyrektywa 89/686/EWG ze zmianami wprowadzonymi przez dyrektywy 93/68/EWG, 95/93/EWG, 96/58/EWG i rozporządzenia nr 1882/2003, 1025/2012. 

Od 21 kwietnia 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/425 z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie środków ochrony indywidualnej które uchyla dyrektywę Rady 89/686/EWG.

Kategoria I – odzież ochronna chroniąca przed minimalnymi zagrożeniami.

Są to proste ubrania, a ich poziom skuteczności może ocenić sam użytkownik. Do tej grupy zalicza się odzież wcześniej zwaną roboczą oraz ubrania z impregnownych tkanin ochronnych (np. trudnopalnych, kwasoochronnych, pyłochłonnych), nie podlegające procedurze oceny zgodności przez jednostki notyfikowane. Kategoria I obejmuje najczęściej odzież chroniącą przed:

  • zabrudzeniami nieszkodliwymi dla zdrowia, np. środkami czystości o słabym działaniu, którego skutki są łatwo odwracalne (np. fartuchy robocze, kombinezony, ubrania drelichowe, koszule robocze),
  • uszkodzeniami mechanicznymi o powierzchownych skutkach,
  • zagrożeniami związanymi z gorącym czynnikiem o niewielkim stopniu zagrożenia (np. ubrania i fartuchy z tkanin niepalnych lub trudnopalnych),
  • czynnikami atmosferycznymi (np. odzież ocieplana, odzież przeciwdeszczowa).

Odzież robocza

Kategoria II – odzież chroniącą przed konkretnym czynnikiem, niezagrażającym życiu i niepowodującym poważnego i trwałego uszczerbku na zdrowiu pracownika. Do tej grupy zalicza się m.in.:

  • odzież chroniącą przed przecięciem (fartuchy antyprzecięciowe, odzież dla pracowników leśnych),
  • odzież dla spawaczy,
  • odzież dla pracowników narażonych na kontakt z silnymi substancjami chemicznymi (np. w galwanizerniach),
  • odzież ostrzegawcza (np. dla drogowców).

Odzież ochronna

Kategoria III – wysoce specjalistyczna odzież ochronna chroniącą przed czynnikami mogącymi spowodować najgroźniejsze następstwa dla użytkownika, a których bezpośrednich skutków działania nie można zidentyfikować w odpowiednim czasie. Do tej grupy należą m.in.:

  • Odzież ochronna chroniąca przed niebezpiecznymi dla zdrowia substancjami i mieszaninami chemicznymi i biologicznymi - specjalistyczne kombinezony przeciwchemiczne, przeciwbiologiczne
  • odzież chroniąca przed promieniowaniem jonizującym,
  • odzież chroniąca przed płomieniem, temperaturą powyżej 100°C lub dużymi rozpryskami gorących substancji,
  • odzież chroniąca przed niskimi temperaturami – poniżej 50°C,
  • odzież przeznaczona do pracy pod wysokimi napięciami prądu elektrycznego 
  • odzież chroniąca przed utonięciem - kamizelki ratunkowe (UE) 2016/425 ,
  • odzież chroniąca przed przecięciem przez przenośną pilarkę łańcuchową (UE) 2016/425,
  • odzież chroniąca przed strumieniem pod wysokim ciśnieniem (UE) 2016/425,
  • odziez cgroniaca przed ranami postrzałowymi lub pchnięciem nożem - kamizelki kuloodporne, kamizelki chroniące przed uderzeniem nożem, igłą lub kolcem (UE) 2016/425.

Odzież specjalistyczna Kategorii III

Aktualne normy BHP odnośnie odzieży ochronnej

Odzież ochronna - Wymagania ogólne - PN-EN ISO 13688:2013-12 zastępuje PN-EN 340:2006

Numer normy Symbol Opis
EN 343 PN-EN 343+A1 Odzież ochronna - Ochrona przed deszczem​

​Odzież ochronna przeciwdeszczowa i wiatrochronna.

Parametry oceniane według tej normy to

  • odporność na przenikanie wody (wodoszczelność)
    • Klasa 1 = > 8000 Pa przed wstępną obróbką tkaniny
    • Klasa 2 = > 8000 Pa po wstępnej obróbce i przed uszlachetnieniem tkaniny i szwów
    • Klasa 3 (najlepsza) = > 13000 Pa po obróbce wstępnej tkaniny i szwów i przed uszlachetnieniem szwów
  • odporność na przenikanie pary wodnej (przewiewność, tzw. aktywność oddychania)
    • Klasa 1 Ret > 150
    • Klasa 2 Ret 20 > = 150
    • Klasa 3 (najlepsza wartość) Ret 0 > = 20
EN 342 PN-EN 342 Odzież ochronna -Zestawy odzieży i wyroby odzieżowe chroniące przed zimnem

Odzież ochronna - Zestawy i wyroby odzieżowe chroniące przed zimnem.

Norma określa wymagania i metody badania zestawów odzieżowych (np. kompletu ubrań ocieplonych lub kombinezonów) i pojedynczych wyrobów odzieżowych przeznaczonych do ochrony przed zimnem. Odzież spełniająca wymagania tej normy może być stosowana w temperaturach poniżej -5oC, np. w chłodniach. Odzież przeznaczona do ochrony człowieka w środowiskiem o temperaturze poniżej (-5˚C) zaliczana jest do II kategorii środków ochrony indywidualnej, podlega więc ocenie typu WE przez jednostkę notyfikowaną. Powinna być oznaczona znakiem graficznym z nr normy: PN EN 342 i uzyskanymi w wyniku badań klasami ochrony: izolacyjności cieplnej; przepuszczalności powietrza (AP w mm/s) i wodoszczelności (WP w Pa)
EN 14058 PN-EN 14058 Odzież ochronna -- Wyroby odzieżowe chroniące przed chłodem

Odzież ochronna - Wyroby odzieżowe chroniące przed chłodem.

Norma określa wymagania i metody badania dotyczące pojedynczych elementów kompletu odzieży chroniącej ciało przed wychłodzeniem w środowisku w którym występuje temperatura do (-5˚C). Nie ma w tym przypadku obowiązku wykonywania odzieży z tkanin nieprzemakalnych lub wyróżniających się szczelnością na przesiąkanie wody. Ten rodzaj odzieży, ze względu na niski poziom zagrożenia zaliczany jest do I kategorii środków ochrony indywidualnej, nie podlega więc ocenie typu WE przez jednostkę notyfikowaną i nie jest dla niej wymagany certyfikat oceny typu WE.

Obok piktogramu znajduje się 5 wartości. Od góry do dołu:

A - Rct: Odporność termiczna, mierzona przez wszystkie warstwy odzieży razem
B - Przepuszczalność powietrza (opcjonalnie), jest mierzona przez wszystkie warstwy odzieży razem
C - Odporność na wodę (opcjonalnie)
D - Opcjonalnie: izolacja cieplna przez ruchome lalki (Icler)
E - Opcjonalnie : Izolacja termiczna za pomocą statycznej lalki (Icler)

„X” przed wartością oznacza, że ​​właściwość nie jest określona.

Wartość Rct: jest określana razem na wszystkich warstwach odzieży i daje wartość izolacji. EN14058 zna 3 klasy. Im wyższa klasa, tym lepsza izolacja.
 
izolacja termiczna Rct w m2.K / W
Klasa 1 0,06 ≤ Rct <0,12
Klasa 2 0,12 ≤ Rct <0,18
Klasa 3 0,18 ≤ Rct <0,25
Jeżeli wartość Rct wynosi> 0,25, zakłada się, że obowiązuje EN342.
Przepuszczalność powietrza: jest opcjonalna i ma 3 klasy (im wyższa klasa, tym lepsza gęstość powietrza i izolacja):
Wodoodporność: jest opcjonalna i ma 2 klasy. Wodoodporność tkaniny i szwów podano w Pa (taki sam test jak w EN343, ale inna klasyfikacja):
 
odporność na wodę WP w Pa
Klasa 1 8000 ≤ WP ≤ 13000
Klasa 2 WP> 13000
Jeżeli określono wodoodporność odzieży, należy również określić współczynnik przenikania pary wodnej (lub oporność retencji pary wodnej Ret). Ret wszystkich warstw nie może być większy niż 55.
d) i e) są opcjonalne. Reprezentują Icler lub Icle. Są to testy z ruchomą lub statyczną lalką. Minimalna wartość dla Iclera to 0.170, a dla Icle - 0.190.
PN-EN 13758-2+A1 PN-EN 13758-2+A1 - Właściwości ochronne przed działaniem promieniowania UV

Właściwości ochronne przed działaniem promieniowania UV.

Wymagania dotyczące znakowania odzieży, zaprojektowanej w taki sposób, aby chroniła użytkownika przed działaniem ultrafioletowego promieniowania słonecznego
PN-EN ISO 11612

Odzież ochronna - Odzież do ochrony przed czynnikami gorącymi i płomieniem.

Norma zastępuje normę PN-EN 531

Norma określono wymagania dla odzieży ochronnej wykonanej z elastycznych materiałów, przeznaczonych do ochrony ciała użytkownika, z wyłączeniem rąk, przed czynnikami gorącymi i/lub płomieniem. Odzież ochronna powinna chronić pracownika przed krótkotrwałym kontaktem z ogniem i ograniczać rozprzestrzenianie się płomieni (kod A1 i/lub A2) oraz chronić przed przynajmniej jednym rodzajem czynnika gorącego. Czynnikami gorącymi mogą być:

  • ciepło konwekcyjne - kod literowy B, w skali od 1 do 5 (B1-B3)
  • promieniowanie cieplne - kod literowy C, w skali od 1 do 4 (C1-C4)
  • duże rozpryski stopionego aluminium - kod literowy D, w skali od 1 do 3 (D1-D3)
  • duże rozpryski stopionego żelaza - kod literowy E, w skali od 1 do 3 (E1-E3)
  • ciepło kontaktowe - kod literowy F (F1-F3)
PN-EN ISO 11611 PN-EN ISO 11611 dzież ochronna do stosowania podczas spawania i w procesach pokrewnych

Odzież ochronna przy spawaniu i w procesach o pokrewnym stopniu zagrożenia.

Odzież ochronna dla spawaczy powinna charakteryzować się ograniczoną zdolnością do rozprzestrzeniania płomienia. Minimalny poziom ochrony przed drobnymi rozpryskami stopionych metali wynosi przynajmniej 15 kropli (klasa 1). Wyższy poziom ochrony zapewnia klasa 2 - odporność na działanie kropli stopionego metalu wynosi powyżej 25 kropli. Odziez spawlnicza chroni również przed iskrami powstającymi podczas szlifowania metali, przed krótkotrwałym kontaktem z płomieniem i promieniowaniem cieplnym od łuku elektrycznego. Odzież spawalnicza minimalizuje także możliwość porażenia prądem elektrycznym przy przypadkowym, krótkotrwałym kontakcie z przewodami elektrycznymi pod napięciem w przybliżeniu do 100 V prądu stałego w normalnych warunkach spawania.
PN-EN ISO 14116 PN-EN ISO 14116 Odzież ochronna - Ochrona przed płomieniem

Odzież ochronna - Ochrona przed ograniczonym rozprzestrzenianiem płomienia

Wymagania dla wszystkich materiałów i układów materiałów oraz odzieży o właściwościach ograniczonego rozprzestrzeniania płomienia, stosowanych w celu zredukowania możliwości zapalenia się odzieży podczas przypadkowego, krótkotrwałego kontaktu z niewielkim płomieniem i związanego z tym zagrożenia. Ponadto przedstawiono także wymagania dodatkowe, łącznie z wymaganiami konstrukcyjnymi, wymaganiami dotyczącymi wytrzymałości mechanicznej, znakowaniem i informacjami dostarczanymi przez producenta. 
Jeśli konieczna jest ochrona przed zagrożeniem termicznym, dodatkowo do ochrony przed działaniem płomienia, niniejsza Norma Międzynarodowa nie jest odpowiednia. Zamiast niej stosuje się np. Normę Międzynarodową ISO 11612. 
Podano system klasyfikacji dla materiałów, układów materiałów i części garderoby, które są badane zgodnie z ISO 15025:2000, Procedura A.
PN-EN 469  

Odzież ochronna dla strażaków 

Wymagania użytkowe dotyczące odzieży ochronnej przeznaczonej do akcji przeciwpożarowej.

Określono minimalne wymagania dotyczące odzieży stosowanej podczas zwalczania pożarów i związanych z tym czynności operacyjnych i towarzyszących takich jak: ratownictwo, opieka podczas zagrożeń. Opisane ubrania nie obejmują ochrony przed środkami chemicznymi oraz/lub gazowymi. Podano ogólną konstrukcję odzieży, minimalne poziomy wykonania zastosowanych materiałów oraz metody ustalania tych poziomów. Wymagane poziomy wykonania można osiągnąć w oparciu o jeden wyrób odzieżowy lub więcej. Objęto również możliwość wystąpienia przypadkowych rozprysków środków chemicznych lub płonących płynów, nie uwzględniono odzieży używanej w sytuacjach wysokiego ryzyka. Nie uwzględniono również ochrony głowy, rąk i stóp bądź ochrony przed innymi rodzajami zagrożeń takich jak oddziaływanie substancji chemicznych, biologicznych, radioaktywnych i elektryczności.
PN-EN 15614  

Odzież ochronna dla strażaków

Metody badań laboratoryjnych oraz wymagania dla odzieży ochronnej używanej przy pożarach w przestrzeni otwartej. 

Metody badania i minimalne wymagania dla odzieży ochronnej zaprojektowanej do ochrony ciała użytkownika, z wyłączeniem głowy, rąk i stóp, do noszenia podczas akcji przeciwpożarowej w terenie niezabudowanym i czynności z nią związanych. Odzież nie jest przeznaczona do zapewnienia ochrony w sytuacji, gdy użytkownik uwięziony jest w przestrzeni ograniczonej pożarem
PN-EN 1486  

Odzież ochronna dla strażaków

Metody badania i wymagania dla odzieży odbijającej promieniowanie cieplne przeznaczonej do specjalnej akcji przeciwpożarowej.

W normie określono wymagania dla odzieży ochronnej, dotyczące ochrony całego ciała łącznie z głową, rękoma i stopami. Podano metody badania i minimalne wymagania dla odzieży odbijającej promieniowanie cieplne stosowanej w wyspecjalizowanej walce z ogniem. Odzież ta stanowi ochronę w przypadku dotknięcia przez płomień lub występowania intensywnego promieniowania cieplnego i jest zakładana na krótko w sytuacjach wysokiego ryzyka, gdy wymagane jest również zastosowanie aparatów oddechowych.

Rodzaje odbijającej odzieży ochronnej 

  • Typ 1 to kaptur ochronny z wizjerem siatkowym. Jest on noszony z inną odzieżą np. zgodną z normą EN 469 [6] w celu zapewnienia dodatkowej ochrony głowy i barków, 
  • Typ 2 składa się z płaszcza z kapturem, który posiada wizjer, 
  • Typ 3 osłania całe ciało. 

Podstawowe wymagania bezpieczeństwa dla układu materiałów są wyższe niż dla podstawowej odzieży ochronnej dla strażaków.

Przewidziano 3 klasy wykonania materiałów w zakresie odporności na:

  • promieniowanie cieplne,
  • ciepło konwekcyjne,
  • ciepło kontaktowe.

Odzież ochronna do specjalnej akcji przeciwpożarowej stosowana jest w sytuacjach o szczególnie wysokim ryzyku. Bezpośrednio po użyciu jej w sytuacji zagrożenia użytkownik powinien ewakuować się z zagrożenia ogniem i zdjąć odzież aby rozproszyć zgromadzone wewnątrz wyrobu odzieżowego ciepło.
PN-EN 1149 PN-EN 1149-5 Odzież ochronna - Właściwości elektrostatyczne.

Odzież ochronna chroniąca przed elektrycznością statyczną (rozpraszająca ładunek elektryczny).

Odzież antystatyczna jest przeznaczona do stosowania w strefach zagrożonych wybuchem.
Podstawowe wymagania wobec odzieży ochronnej, używanej w strefie zagrożenia wybuchem:
  • brak elektryzowania się w stopniu mogącym spowodować wyładowania z odzieży lub naelektryzowanego od niej ciałaa człowieka, wywołującego zapłon atmosfery wybuchowej
  • zapobieganie niebezpiecznym wyładowaniom ze spodnich warstw odzieży.
Normatywy dotyczące odzieży ochronnej antyelektrostatycznej w zakresie wymagań oraz metod badania materiałów
odzieżowych określono w zharmonizowanych z dyrektywą 89/686/EWG, pięciu częściach PN-EN 1149
  • Norma EN 1149-1 określa metody badania rezystywności powierzchniowej. Jej zadaniem jest ustalenie minimalnych wymogów elektrostatycznych oraz metod prób dla odzieży ochronnej, która rozprasza elektryczność statyczną w celu uniknięcia powstawania iskier niosących ze sobą ryzyko powstania pożaru. Wymogi te nie wystarczają jednak w sytuacjach, gdy mamy do czynienia z otoczeniem łatwopalnym, wzbogaconym w tlen, natomiast metoda badań nie może być wykorzystana w stosunku do tkanin z włóknami zawierającymi przewodzący rdzeń. Forma ta nie jest wykorzystywana również przy napięciach występujących w sieciach.
  • Norma EN 1149-3 określa metody badań do pomiaru zaniku ładunku. Zawarte są w niej metody analizy procesu odpływu ładunku elektrostatycznego z powierzchni materiału. Techniki te wykorzystywane są w stosunku do wszelkich materiałów, łącznie z materiałami jednorodnymi i niejednorodnymi, a także tymi, które zawierają włókna przewodzące powierzchniowo i włókna z rdzeniem przewodzącym.
  • Norma EN 1149-5 określa wymogi konstrukcyjne i materiałowe odzieży ochronnej. Zawarte są w niej wszelkie wymagania związanie ze sposobem oznakowania odzieży oraz treści instrukcji od producentów. Materiał jest klasyfikowany jako rozpraszający ładunek elektryczny w momencie gdy:
    • t 50 < 4 s lub S > 0.2
    • t 50 - to czas połowicznego zaniku ładunku, który został wytworzony na materiale metodą indukcyjną.
S - to współczynnik ekranowania.

Rezystencja powierzchniowa jest mniejsza bądź równa 2.5 x 109 ? minimum po jednej stronie analizowanego materiału.

Jeżeli mamy do czynienia z materiałami, które zawierają przędzę elektroprzewodzącą w postaci równoległych nitek bądź siatki, odległość pomiędzy nitkami elektroprzewodzącymi w jednym kierunku nie może
przekraczać 10 mm dla poszczególnych elementów odzieży.

W dokumencie określone są wymogi związane z konstrukcją samej odzieży. Powinna ona pokrywać całe ciało w trakcie jej użytkowania, w tym zarówno w trakcie wykonywania standardowych czynności, jak i podczas schylania się. Dodatkowym zastrzeżeniem jest konieczność zapewnienia pełne swobody ruchów, nawet w pełnym zapięciu. Jeśli odzież wykonana jest z układu kilku tworzyw, materiał elektrostatyczny musi koniecznie stanowić jej zewnętrzną warstwę. Zapięcia wykonane z materiałów elektroprzewodzących, w tym między innymi guziki, zamki i zatrzaski mogą być zastosowane wyłącznie wtedy kiedy są przykryte materiałem antyelektrostatycznym.

Producent tego rodzaju odzieży ma obowiązek dołączenia do wyrobu instrukcji o odpowiedniej treści określającej sposób jej użytkowania i wszelkie metody zachowania zasad bezpieczeństwa w strefach zagrożonych wybuchami lub w pobliżu materiałów łatwopalnych.
PN-EN 60895  

Ubiory przewodzące do stosowania podczas pracy pod napieciem przy nominalnych napięciach przemiennych do 800 kV i napięciach stałych do +- 600 kV

Określono wymagania dotyczące badań ubiorów przewodzących - zestawianych z części składowych - noszonych przez pracowników wykwalifikowanych (elektryków) podczas prac pod napięciem (zwłaszcza podczas pracy na potencjale) przy nominalnych napięciach przemiennych sieci do 800 kV i napięciach stałych do + - 600 kV. Ustalono procedury badawcze dotyczące przewodzących kurtek, spodni, kombinezonów (ubrań jednoczęściowych), rękawic pięciopalcowych lub jednopalcowych, kapturów, butów i skarpet. Podano wymagania techniczne dotyczące tkaniny przewodzącej. Podano definicje 11 terminów.
PN-EN 50286  

Elektroizolacyjne ubrania ochronne do prac przy instalacjach niskiego napięcia

Elektroizolacyjne ubrania ochronne stosowane przez pracowników wykwalifikowanych, pracujących pod napięciem lub w pobliżu części będących pod napięciem przy urządzeniach elektrycznych o napięciu znamionowym do 500 V napięcia przemiennego lub 750 V napięcia stałego. Określono przeznaczenie ubrania - stosowanego łącznie z innymi środkami ochrony indywidualnej, takimi jak buty i rękawice itp., którym jest zabezpieczenie pracowników przed przepływem prądu rażenia, gdy występuje ryzyko niezamierzonego zetknięcia z częściami pod napięciem, znajdującymi się wewnątrz oraz wokół strefy pracy (stosowanie ubioru w warunkach klimatu gorącego - ograniczone). Określono wymagania i badania dotyczące ubrań ochronnych.
PN-EN 61482-1-2 PN-EN 61482-1-2 Odzież ochronna przed zagrożeniami termicznymi spowodowanymi łukiem elektrycznym

Odzież ochronna chroniąca przed zagrożeniami termicznymi przy kontakcie z łukiem elektrycznym.

Norma określa metody badania materiału oraz wyrobów odzieżowych przeznaczonych dla pracowników narażonych na działanie łuku elektrycznego. Odzież ta nie jest ochronną odzieżą izolującą elektrycznie czyli nie służy jako ochrona przed porażeniem prądem elektrycznym natomiast służy jako ochrona przed skutkami działania łuku elektrycznego - przed płomieniem, wysoką temperaturą i odpryskami ciekłego metalu.
Norma dzieli odzież na 2 klasy w zależności od stopnia ochrony przy napięciu 400V/50Hz i czasie trwania łuku 0,5s:
  • Klasa 1 – ubranie gwarantuje minimalny poziom ochrony 4 kA
  • Klasa 2 – ubranie gwarantuje najwyższy poziom ochrony 7 kA
PN-EN 61340 PN-EN 61340-5-1 Elektryczność statyczna -- Część 5-1: Ochrona przyrządów elektronicznych przed elektrycznością statyczną

Odzież ochronna chroniąca przyrządy elektroniczne przed elektrycznością statyczną

Odzież antystatyczna spełniająca normę (odzież ESD) przeznaczona jest do bezpiecznego stosowania w strefach EPA (strefy ochronne przed wyładowaniami elektrostatycznymi).
PN-EN 943-1
PN-EN 943-2

 

Odzież ochronna gazoszczelna chroniąca przed działaniem substancji chemicznych w postaci gazów, par, cieczy i drobnych cząstek stałych

  • ubranie chemiczne typ 1 - odzież zabezpieczająca cały organizm, posiadająca cechy gazoszczelności spełniająca wymagania testu szczelności wg PN-EN 464
    • ubranie chemiczne typ 1a - odzież z aparatem powietrznym noszonym wewnątrz kombinezonu, sprzęt ochrony układu oddechowego chroniony jest przed działaniem niebezpiecznych mediów przez kombinezon
    •  ubranie chemiczne typ 1b - odzież z aparatem powietrznym noszonym na zewnątrz kombinezonu – sprzęt ochrony układu oddechowego nie   jest chroniony przed działaniem niebezpiecznych mediów
    •  ubranie chemiczne typ 1c - odzież z zasilaniem w powietrze do oddychania dostarczanym z zewnętrznej linii sprężonego powietrza.
  • ubranie chemiczne typ 2 - odzież zabezpieczająca cały organizm, nie spełniająca wymagań testu szczelności wg PN-EN 464, w której zabezpieczenie przed wnikaniem niebezpiecznych substancji realizowane jest poprzez nadciśnienie wewnątrz kombinezonu

Specjalny rodzaj odzieży gazoszczelnej przeznaczony jest dla służb ratownictwa chemicznego. Ten rodzaj odzieży oznaczany jest  symbolami: 1a-ET i 1b-ET (Emergency Teams). Odzież dla ratowników chemicznych oprócz wymagań normy PN-EN 943-1 powinna spełniać dodatkowe wymagania lub ograniczenia zawarte w normie PN-EN 943-2.
PN-EN ISO 13982-1

Odzież ochronna chroniąca przed cząstkami stałymi

  • typ 5 - odzież chemoochronna chroniąca przed pyłami, w tym także dla piaskarzy. Ubranie pyłochronne jest wykonane z nieprzepuszczalnego materiału, ze szczelnymi połączeniami pomiędzy poszczególnymi częściami ubrania oraz sprzętem dodatkowym takim jak kaptury, okulary, buty, wizjery oraz sprzętem ochrony układu oddechowego.
PN-EN 13034+A1

Odzież ochronna zapewniająca ograniczoną skuteczność ochrony przed ciekłymi chemikaliami 

  • typ 6    odzież chroniąca przed opryskaniem cieczą. Ubrania chroniące przed chemikaliami przykrywają i chronią co najmniej tułów i kończyny, np. kombinezony lub dwuczęściowe ubiory, z kapturem lub bez, ze skarpetami, lub ochraniaczami na buty
  • typ PB [6] częściowa ochrona ciała przed ciekłymi chemikaliami przykrywa i chroni tylko określone części ciała, są to np. płaszcze, fartuchy, rękawy itp
PN-EN 14605+A1  

Odzież chroniąca przed ciekłymi chemikaliami  Wymagania dotyczące odzieży ochraniającej całe ciało, z połączeniami nieprzepuszczającymi cieczy w postaci płynnej (Typ 3) lub rozpylonej (Typ 4), łącznie z wyrobami zapewniającymi tylko częściową ochronę ciała (Typy PB[3] i PB[4])

Minimalne wymagania dla typów odzieży chroniącej przed chemikaliami, do użytku o ograniczonej skuteczności i do wielokrotnego użycia:

  • Odzież ochraniająca całe ciało, z nieprzepuszczającymi cieczy połączeniami między różnymi częściami (ubranie chemiczne Typ 3: odzież nie przepuszczająca cieczy) i, jeżeli ma to zastosowanie, z nieprzepuszczającymi cieczy połączeniami z elementami wyposażenia, takimi jak kaptury, rękawice, buty, wizjery lub sprzęt ochrony układu oddechowego, które mogą być określone w innych Normach Europejskich.
    • Przykładami takiej odzieży są kombinezony jednoczęściowe lub ubiory dwuczęściowe, z kapturem lub wizjerem albo bez nich, ze skarpetami lub z ochraniaczami na buty albo bez nich, z rękawicami lub bez rękawic;
  • Odzież ochraniająca całe ciało, z nieprzepuszczającymi rozpylonej cieczy połączeniami między różnymi częściami (ubranie chemiczne Typ 4: odzież nieprzepuszczająca rozpylonej cieczy) i, jeżeli ma to zastosowanie, z nieprzepuszczającymi rozpylonej cieczy połączeniami z elementami wyposażenia, takimi jak kaptury, rękawice, buty, wizjery lub sprzęt ochrony układu oddechowego, które mogą być określone w innych Normach Europejskich.
    • Przykładami takich wyrobów odzieżowych są kombinezony jednoczęściowe lub ubiory dwuczęściowe z kapturem lub wizjerem albo bez nich, ze skarpetami lub z ochraniaczami na buty albo bez nich, z rękawicami lub bez rękawic;
      • Ubrania chemiczne typ 4, stosowane są np. podczas zabiegów chemizacyjnych w rolnictwie i ogrodnictwie.
  • Wyroby odzieżowe stanowiące częściowe ochrony ciała, chroniące określone części ciała przed przenikaniem ciekłych substancji chemicznych.
    • Przykładami takich wyrobów odzieżowych są np. płaszcze laboratoryjne, kurtki, spodnie, fartuchy, rękawy, kaptury (bez dopływu powietrza) itd. Jako częściowe ochrony ciała pozostawiają one niechronione niektóre części ciała; w normie określono tylko wymagania dotyczące materiałów odzieżowych i szwów
PN-EN 14126

Odzież ochronna chroniąca przed czynnikami biologicznymi

Zgodnie z normą materiał odzieży chroniącej przed czynnikami biologicznymi powinien stanowić barierę dla całego ciała lub jego części, przed bezpośrednim kontaktem z czynnikami infekcyjnymi. Ze względu na różnorodność mikroorganizmów, w normie nie zdefiniowano kryteriów oceny na podstawie typu mikroorganizmu ani na podstawie grup ryzyka, a skupiono się na metodach badań w których oceniana jest odporność materiału w zależności od medium zawierającego mikroorganizmy np. ciecz, aerozol lub cząstki stałe (pył). Stąd też materiał odzieży chroniącej przed czynnikami infekcyjnymi powinien charakteryzować się barierowością w stosunku do czynnika infekcyjnego podczas:
  • działania skażonej cieczy pod ciśnieniem hydrostatycznym,
  • mechanicznego kontaktu ze skażonymi cieczami,
  • działania skażonych ciekłych aerozoli,
  • działania skażonych cząstek stałych.
Specjalną grupą odzieży chroniącej przed czynnikami infekcyjnymi jest odzież dla personelu medycznego. Odzież ochronna dla personelu bloku operacyjnego powinna stanowić barierę dla krwi i innych płynów fizjologicznych, zapobiegającą przenikaniu do organizmu mikroorganizmów chorobotwórczych a jednocześnie zapobiegać zakażeniu pacjenta mikroorganizmami przenoszonymi z personelu na obszar pola operacyjnego podczas wykonywania zabiegów operacyjnych.
PN-EN 1073-2

Odzież ochronna chroniąca przed skażeniami promieniotwórczymi
PN-EN ISO 13998

Odzież ochronna chroniąca przed przecięciami i ukłuciami nożami ręcznymi

Fartuchy, spodnie i kamizelki oraz inne rodzaje odzieży, ochraniające poszczególne części ciała podczas wypadków przy pracy nożami ręcznymi
PN-EN 381-9

Odzież ochronna dla użytkowników przenośnych pilarek łańcuchowych
PN-EN 510

Wymagania dla odzieży ochronnej stosowanej przy zagrożeniu wplątania się w ruchome części

Podstawowe wymagania dotyczące odzieży używanej w miejscach zagrożonych wplątaniem i wciąganiem w ruchome części maszyn. Wymagania dotyczą konstrukcji odzieży, elementów zapinających i materiałów przeznaczonych na tę odzież. Norma przywołuje metody badania przedstawione w EN 340:1993
PN-EN 14404+A1  

Środki ochrony indywidualnej - Ochraniacze kolan do pracy w pozycji klęczącej.

4 rodzaje ochrony:

  • Typ 1: ochraniacze kolan, które są niezależne od ubrań i są mocowane na nogawkach.
  • Typ 2: pianka z tworzywa sztucznego umieszczona w kieszeniach na nogawkach lub stale przymocowane do spodni.
  • Typ 3: sprzęt, który nie jest przymocowany do ciała, ale ułożony, gdy użytkownik się ptrzebuje ochrony (zwykle w formie maty umieszczonej na podłożu). Mogą być urzywane dla każdego kolana lub dla obu kolan razem.
  • Typ 4: akcesoria BHP z dodatkowymi funkcjami, takimi jak ramka, która pomaga wstać lub uklęknąć.

3 poziomy ochrony:

  • Poziom 0: płaskie podłogi - brak odporności na penetrację.
  • Poziom 1: płaskie podłogi - odporność na przenikanie co najmniej 100 N.
  • Poziom 3: Trudne warunki, odporność na penetrację co najmniej 250 N
PN-EN ISO 20471

Odzież ostrzegawcza o intensywnej widzialności

W normie określono wymagania dla odzieży o intensywnej widzialności, która daje możliwość wizualnej sygnalizacji obecności w strefie ruchu użytkownika dla operatorów pojazdów lub innych urządzeń mechanicznych, w każdych warunkach oświetlenia, zarówno w świetle dziennym, jak i w ciemności przy oświetleniu przez reflektory pojazdu. Norma wprowadza podział odzieży na 3 kategorie na podstawie minimalnych powierzchni materiałów odblaskowych danych w m², przy czym kategoria 1 jest najniższą kategorią, a kategoria 3 przedstawia najwyższy poziom widoczności. 

Minimalna powierzchnia intensywnie widzialnego materiału w m2
 

Odzież kategorii 3

Odzież kategorii 2

Odzież kategorii 1
Paski odblaskowe

0,20 m2

0,13 m2

0,10 m2
Materiał fluorescencyjny

0,80 m2

0,50 m2

0,14 m2

 

KLASA 1 Najniższy poziom ochrony. Odzież może być wykorzystywana w przypadku niezbyt częstego kontaktu z kilkoma pojazdami lub w ruch drogowym o małym natężeniu. Wymagana jest dla osób pracujących na drogach prywatnych

KLASA 2 Znacznie lepsza ochrona od KLASY 1 przede wszystkim w ciągu dnia, po zmroku i w czasie mgły. KLASA 2 może być wykorzystywana w portach, na przejazdach kolejowych, terenach budowy, parkingach (dla kierowców samochodów ciężarowych) i innych miejscach, gdzie nie wymaga się stosowania

KLASY 3 KLASA 3 Najwyższy poziom widoczności odzieży roboczej. Odzież może być wykorzystywana w bliskości szybko poruszających się pojazdów wymagany dla osób pracujących na lub w pobliżu autostrad i dróg dwupasmowych oraz na lotniskach.
PN-EN 1150  

Odzież ochronna o intensywnej widzialności do użytku pozazawodowego.

Określono użytkowe wymagania optyczne dla odzieży o wysokich parametrach widzialności, przeznaczonej do noszenia przez dorosłych i młodzież w warunkach pozazawodowych. Tego typu odzież ma za zadanie sygnalizować wizualnie obecność użytkownika na drogach miejskich. Normą nie objęto akcesoriów noszonych przez ludzi lub przymocowanych do odzieży.

Odzież robocza medyczna, gastronomiczna i dla przemysłu spożywczego - Normy i przepisy dodatkowe

Odzież medyczna

Normy odnośnie odzieży medycznej 
CEN/TS 14237:2015-12 Tekstylia w systemie ochrony zdrowia
Norma DIN 10524

 

Odzież gastronomiczna i dla przemysłu spożywczego

Rozporządzenie (WE) nr 1935/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 października 2004 r. w sprawie materiałów i wyrobów przeznaczonych do kontaktu z żywnością
Rozporządzenie Komisji (UE) nr 10/2011 z dnia 14 stycznia 2011 r. w sprawie materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych przeznaczonych do kontaktu z żywnością
  Rozporządzenie (WE) nr 852/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie higieny środków spożywczych

 

Certyfikaty odzieży roboczej i ochronnej

Znak Nazwa certyfikatu Opis
  ​OEKO-TEX® Standard 100 Niezależny systemem kontroli i certyfikacji surowców, półfabrykatów i produktów tekstylnych na wszystkich etapach ich przetworzenia. Przykładowe artykuły podlegające certyfikacji: surowe i farbowane/uszlachetniane przędze, surowe i farbowane/uszlachetniane tkaniny i dzianiny, artykuły konfekcjonowane (odzież wszelkiego rodzaju, tekstylia domowe, bielizna pościelowa, artykuły frotowe, zabawki tekstylne i wiele innych).
  Akredytacja OiB Akredytacja w zakresie obronności i bezpieczeństwa państwa
  Dopuszczenie WUG Dopuszczanie wyrobów do stosowania w zakładach górniczych wydawane przez Wyższy Urząd Górniczy

 

Rodzaje stanowisk pracy, przy których wymagane jest stosowanie odzieży ochronnej

Stanowiska pracy w narażeniu na działanie wody, czynników chemicznych, pyłowych, mechanicznych i biologicznych oraz wysokiej i niskiej temperatury – stwarzające ryzyko dla zdrowia lub bezpieczeństwa pracowników, w tym:

  • prace w narażeniu na działanie szkodliwych dla zdrowia substancji chemicznych  i biologicznych oraz pyłów,
  • prace w narażeniu na działanie substancji rakotwórczych,
  • prace w kanałach ściekowych, rowach, podziemnych kryptach, studzienkach, cysternach, kadziach, zbiornikach lub innych podobnych miejscach – w narażeniu na kontakt z wilgotnymi lub mokrymi ściankami,
  • prace na zewnątrz pomieszczeń – w narażeniu na deszcz lub chłód,
  • prace w pomieszczeniach o bardzo niskiej temperaturze, w tym w komorach chłodniczych,
  • przenoszenie ładunków o wysokiej temperaturze lub przebywanie w ich pobliżu oraz prace w wysokiej temperaturze (pochodzenia technologicznego),
  • spawanie, kucie oraz odlewanie metali,
  • prace stwarzające ryzyko zapalenia odzieży od płomienia, gorących odprysków metali lub żużla,
  • prace w kontakcie z przedmiotami o szorstkich powierzchniach, ostrych krawędziach i inne stwarzające ryzyko urazu,
  • oczyszczanie odlewów, piaskowanie albo śrutowanie wyrobów,
  • prace narażające na zamoczenie ciała lub przesiąknięcie odzieży w wyniku stosowania wody, roztworów, kąpieli, mas ciekłych, olei, tłuszczów lub innych substancji płynnych, wilgotnych, oleistych lub tłustych,
  • prace w narażeniu na zanieczyszczenie ciała substancjami podatnymi na gnicie lub zainfekowanymi albo odpadami, w tym w zakładach oczyszczania miasta, zakładach zajmujących się opróżnianiem szamb lub zbiorników na gnojówkę, w laboratoriach biologicznych, w ubojniach, rzeźniach, wytwórniach konserw mięsnych lub rybnych, zakładach przetwórstwa podrobów i wszelkie inne prace, przy których istnieje ryzyko podobnych zanieczyszczeń,
  • prace, podczas których pracownicy muszą być dobrze widoczni, w tym wykonywane na torach kolejowych, w miejscach o wzmożonym ruchu pojazdów, w transporcie dołowym kopalń i w transporcie wewnątrzzakładowym

Deklaracja zgodności UE

Każdy wprowadzany do obrotu lub oddawany do użytku środek ochrony indywidualnej musi spełniać postanowienia przepisów, a więc musi zostać oznakowany znakiem CE, posiadać odpowiednią dokumentację techniczną, mieć wystawioną deklarację zgodności UE. Producenci są zobligowani do przeprowadzenia pełnej procedury oceny zgodności w oparciu o akty prawne i normatywne. 

Deklaracja zgodności, zgodnie z rozporządzeniem 2016/425, powinna zostać dołączona do każdego egzemplarza wyrobu. Dopuszczalne jest podanie w instrukcji użytkowania adresu internetowego, pod którym można uzyskać dostęp do tego dokumentu. Dopuszcza się również, aby deklaracja zgodności mogła stanowić element instrukcji użytkowania. Producenci, upoważnieni przedstawiciele oraz importerzy powinni przechowywać deklarację zgodności UE do dyspozycji krajowych organów nadzoru rynku przez okres 10 lat po wprowadzeniu środka do obrotu.

Zadzwoń lub wyślij do nas zapytanie ofertowe
730551730 walaszko@walaszko.pl